Introductie
“I cannot say what cannot be said, but sounds can make us listen to the silence” – R. Laing
Waarom ik stillevenachtige vormen schilder, weet ik niet. Wel weet ik dat mijn schilderijen niet als stillevens bedoeld zijn. De vormen, die ik in het beeldvlak plaats, zijn ook geen afbeeldingen. Het zijn sterk vereenvoudigde, meestal platte vormen. Voor mij hebben deze vormen een zelfde soort functie en betekenis als klanken in de muziek.
Om in deze metafoor te blijven: als een musicus ben ik voortdurend aan het ordenen van die zogenaamde klanken. Ik experimenteer met hun onderlinge samenhang en stem ze op elkaar af.
Het uiteindelijke resultaat is een compositie, die wat mij betreft weinig te maken heeft met eigen emoties of expressiviteit. Ik kies meestal voor een andere, meer objectieve benadering. De ontstane compositie wordt dan eerder een afspiegeling van mijn werkhouding. Een meditatieve werkhouding die bepaald wordt door het feit dat ik mezelf –als maker– ook moet afstemmen. Dat vraagt om inkeer, concentratie en toewijding.
Bovengenoemde werkwijze ervaar ik als voorwaarde. Het is een modus die eerder met ethiek als esthetiek te maken heeft. Ik ben ervan overtuigd dat alleen op deze manier mijn schilderijen hun werk doen. Hun “werk” is het overbrengen van mijn intentie: verstilling, rust en harmonie.